طویله ای شلوغ

خیلی حال نمیکنم !
این‌که یک روز بروم سراغ تقویم یا شایدَم کسی یادآوری کند ، اصلا بگذار دست ِ بالا بگیرم و بگویم خودم منتظر  ِ چنین روزی بودم ...!
بعد مثل یک مجری که عادت کرده باشد تبریک بگوید و بعد عادت کرده باشد تسلیت را هم باز هم از سر عادت عرض کند ، بیایم و بگویم عید این طور َست و کاش این طور بود و کاش این طور باشیم و عشق و حال و خدا ...!
نه !!!
تبریک ِ عید را خوش ندارم بگویم به کسی !!!
خوش ندارم عادت خفه کند اعتقاداتَم را ...
کاش میشد در جواب ِ تبریک دیگران اشک ریخت .
کاش میشد بگویم گوسفند های درونمان حالا یک طویله برای خودشان دست و پا کرده اند اما این من ...
دل َش نمی آید قربانی کند یک بره را حتی !!!
شرم دارد ...
میدانَم .
میخواهی تحقیرم کنی ؟!
کاش روا بود بروم گوشه‌ی خیابانی پر از ازدحام ، بایستم و بگویم : سیلی بزنید در گوش ِ حقیر !!!
شیون بزنم ، بغض های زخم شده در گلو را فریاد سر دهم و بگویم :
آهاااااااااااااااااااااااااای خلاااااااااااااااااااااایق ، چه بر سرمان آمده است ؟
ما قربانی داده ایم
اما
حجة بن الحسن را !
بعد یک کسی بیاید دست بگذارد بر دهانم و بگوید :
گِل بگیر دهان‌ َت را !
حجة بن الحسن دل َش نمیخواهد کسی حقارت َش را به تماشا بگذارد .
غیرت دارد برای تو . میفهمی ؟!
بعد دلم میخواهد این میفهمی را چنان داد بزند در گوش َم که صدایَ‌ش قلبم را تا سرم تکان دهد آنقدر که کور شوم از عشق مولا ...!

پس‌آورد : عید آنهایی که طویله شان خلوت است مبارک باد !!! اگر میشود برای نقصان عمر و وزن گوسفند های ما هم دعایی بفرمایند .

اجرتان محفوظ