مطلق خوبی ها من دورم لطف بنما نزدیک بیا

عادت کردم به بودن‌ت

به خوبی‌ت

به محبت‌ت

به گرمی نفسهای‌ت

به لبخندت

به صدای‌ت

تو

یک

انسان

هستی

وقتی عادت کنم و نباشی خراب میشوم از جهل َم که چرا قدر ندانستم تو را .

وای به حال آن روز که :

که بفهمم خدایی بود که عادت کردم مطلق خوبی ‌های َش را ...

.

.

.

پی نوشت : قدر بدانیم آن‌هایی را که صدای نفس‌شان ذکر‌ست ، لبخندشان مهرست ، نگاه‌شان امیدست ...

دلم تنگ است ...